Zdecydowałam się na zabieg już jak miałam 18 lat, z uwagi na moją silna depresję związana z wyglądem mojego nosa. Oczywiście rodzice się opierali ale w końcu razem doszliśmy do wniosku że na pewno pomoże mi to funkcjonować ( bardzo źle wpłynął nos na brak akceptacji siebie i przez to brak chęci do czegokolwiek, brak radości) Przy okazji dodam że rówieśnicy dali mi przez to w kość.

A teraz o samym nosie: był garbaty, dosyć duży ale wąski, zaznaczę- nie miałam opadającego czubka nosa ani krzywizny..

Po pierwszej operacji już zauważyłam przed zdjęciem opatrunku że mój czubek nosa jest nisko i jakoś nierówno ( z lewej strony bardziej z prawej mniej). Gdy zdjęłam gips myślałam że efekt jest zadowoląjacy. Udało mi się zdać maturę bo w końcu zaczelam normalnie funkcjonować.

Jednak po 2 miesiącach zauważyłam że coś pojawiło się na części chrzęstnej...twarde i doprowadza do krzywizny nosa ( uwypuklenie i ściąga przez to nos na jedną stronę) Załamałam się...a gdy jeszcze tego mało, to mój czubek nosa opadł. Zaczął byc " papuzi"

Zdecydowałam się pójść i zgłosic to...doktor nic nie wspomniał słowem że to może być bliznowiec wewnętrzny. Zaproponował mi korekte raz jeszcze za mniejszą sumę. Zgodziłam się, myśląc że może to wina lekarza że coś źle zrobił...Głupia byłam wchodząc do tej samej rzeki dwa razy.

I co się stało? Znowu tak samo, mój nos po operacji zaczął na nowo opadać..choć troszkę został zmniejszony, wciąż opadł na dół co sprawia wrażenie długiego i jak (czarownica). Blizna na nowo się zrobiła w tym samym miejscu

Powiem...że bardzo nieestetycznie to wygląda.. zastanawiam się czy jest jakaś szansa dla mnie czy ktokolwiek, dobry fachowiec, doradził mi co to się stało, dlaczego, i co powinnam zrobić. Czy już na zawsze tak musi być? Czy mój organizm mówi mi ciągle "NIE"..