Plastyczna operacja powiek (Blepharoplastyka)   Obserwować zabieg 3284 obserwujący

Na czym polega operacja plastyczna powiek oczu (blefaroplastyka)?

Chodzi o kosmetyczną korekcję, która może dotyczyć zarówno powiek górnych, jak i dolnych.  Blefaroplastyka najczęściej rozwiązuje problem ptozy (opadania powiek), przepuklin tłuszczowych lub kombinacji wymienionych wyżej obu wad. Chirurg podczas zabiegu usunie nadmiar skóry i tzw. „worki” tłuszczowe pod oczami (ang. prolapse- wypadnięcie), a jeśli jest to konieczne i niektóre części powiększonego mięśnia okrężnego oka. Dzięki tej operacji, poprawi się przede wszystkim zmiany odpowiedzialne za stary i zmęczony wygląd twarzy. Pacjent może jednocześnie poddać się operacji powieki górnej i dolnej. Jeżeli problem dotyczy jedynie powiek dolnych , worków tłuszczowych pod oczami, a nie jest konieczne usuwanie nadmiaru skóry, można operację przeprowadzić poprzez nacięcie prowadzone wewnątrz powieki, od strony spojówki tzw. konwencjonalnie (przezskórnie).

Jeżeli i u Ciebie dochodzi do opadania powiek lub tworzenia się tzw. worków pod oczami, lekarze zalecają przeprowadzenie operacji jak najszybciej. Wyniki operacji są potem wyraźnie lepsze i mają trwalsze efekty. Operację najczęściej przeprowadza się u klientów w wieku ponad 35 lat, ale w niektórych sytuacjach i wcześniej, głównie z powodów wrodzonych dyspozycji. U ludzi nalżących do młodszej grupy wiekowej, częściej przeprowadza się operację dolnych powiek, poprzez nacięcie prowadzone wewnątrz powieki (konwencjonalnie).

Operacja plastyczna powiek może poprawić Twój wygląd, ale nie oczekuj, że ludzie będą postrzegać Cię inaczej. I dlatego przed operacją dokładnie zastanów się, czego od zabiegu oczekujesz. Operacja plastyczna powiek może być przeprowadzona jednocześnie z face-liftingiem lub brow-liftingiem.

Jak przebiega operacja powiek?

Przed operacją

Worki tłuszczowe

Wstępna konsultacja z operującym lekarzem jest bardzo ważna. Konieczna jest szczera rozmowa na temat powodów dla, których chcesz poddać się operacji, oraz konsultacja na temat tego czy ten zabieg jest dla Ciebie tym odpowiednim i czy przeprowadzić go na wszystkich czterech powiekach lub tylko na górnych lub dolnych. Lekarz także wytłumaczy jak przebiega cała operacja, włącznie z omówieniem sposobów anestezji. Nie bój się zapytać o cokolwiek, szczególnie wtedy jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości.

Przed operacją nie jest wskazane zażywanie takich leków jak Acylpiryna , Aspiryna , Alnagon, czy Mironal, które mogą spowodować nieporządane krwawienie podczas operacji i po niej. Warunkiem niezbędnym do przeprowadzenia operacji jest dobry ogólny stan zdrowia pacjenta.

W ramach przygotowań do operacji, zapewnij sobie transport ze szpitala do domu, a także pomoc przez parę dni.

Badania przed operacją

Jeśli wcześniej umówisz się ze swoim chirurgiem, że przeprowadzana operacja odbędzie się w znieczuleniu miejscowym, nie ma potrzeby poddawać się dokładnemu, przedoperacyjnemu badaniu. Przed operacją zostaniesz wysłany na oddział okulistyczny, gdzie lekarze skontrolują Ci ostrość wzroku, pole widzenia, zmierzą ciśnienie śródgałkowe i zbadają oko mikroskopijnie, lampą szczelinową (wszystkie te badania należą do diagnostycznych badań okulistycznych).

Nieprzeprowadza się blefaroplastyki jeśli Twój narząd łzowy nie spełnia dostecznych funkcji. Do oceny tego stanu służą testy na funkcję łzawienia (np. Test Schirmera: podczas którego pod dolną powieką umieszcza się zagięty koniec standaryzowanego paska bibuły, z wysokimi absorbującymi właściwościami a po określonym czasie, odczytuje się odległość jego zwilżenia. Następnie chirurg oceni różne właściwości oka:

Wielkość szpary powiekowej: Jest to odległość między środkowym brzegiem powieki górnej a brzegiem dolnej. Jeżeli ta odległośc jest mniejsza niż 10 mm to szpara powiekowa oka jest zwężona.

MRD1: Chodzi o odległość między środkiem źrenicy w pozycji równej a środkiem brzegu powieki górnej.

MRD2: Chodzi o odległość między źrenicą a powieką dolną.

Obie te odległości powinny być większe niż 4mm.

Odległość między rowkiem oka a środkiem źrenicy.

W wyjątkowych sytuacjach chirurg rząda CT (rodzaj tomografii rentgenowskiej), aby mógł wykluczyć anormalne procesy w tylnej części gałki (oczodołu).

Na odwrót, bieżące są testy na funkcjonalność dźwigacza powieki górnej. Podczas nich wywija się powiekę górną a pacjent ma spojrzeć do góry. Jeśli dźwigacz działa sprawnie to powieka wróci na swoje miejsce. Za pomocą drugiego testu obserwujemy uniesienie powieki podczas wyłączenia z funkcji mięśnia czołowego.

Anestezja

Operacje zwykle przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym. Można wszak je przeprowadzić także i w narkozie, jeśli to pacjent lub lekarz zgłosi wcześniej. W przypadku narkozy konieczne jest, pięć lub sześć godzin przed operacją nic nie jeść, nie pić i nie palić papierosów. Przy użyciu miejscowej anestezji, pacjent po zabiegu idzie do domu, a w przypadku narkozy, konieczna jest hospitalizacja na określony czas.

Operacja

Operacja powieki górnej

Wskazaniami medycznymi do przeprowadzenia tego zabiegu są:

Ptoza: Chodzi o opadanie powieki górnej, która sięga aż po brzeg rogówki. Ptoza może być wadą wrodzoną lub może się jej człowiek nabawić w ciągu swojego życia. W większości przypadków przyczyną tej choroby jest niedorozwinięcie mięśnia dźwigacza powieki górnej lub uszkodzenie unerwienia (ang.innervation) tego mięśnia. Często także spotykamy się z tzw. pseudoptozą, kiedy sama powieka nie jest obciążona w stosunku do oka, ale jest przykryta skórną rzęsą. Następnie może pseudoptoza powodować asymetrię twarzy i dlatego wyglądem pacjent przypomina chorego z ptozą.

Sposób leczenia: Najpierw sprawdzana jest funkcja mięśnia dźwigacza powieki. Lekarz palcem wskazującym przytrzyma brwi, dzięki czemu uniemożliwi działanie mięśnia czołowego, który spełnia pomocniczą funkcję podczas podnoszenia powieki do góry. Potem lekarz obserwuje ruch powieki. Jeżeli ruch przekracza 10mm a ptoza 3mm, oznacza to, że mięsień dźwigacza powieki jest w porządku.

Fasanellova-Servatova operacja (Müllerektomia) – Sposób leczenia średniej ptozy do 2mm z dobrze działającym mięśniem dźwigacza powieki. Chirurg w trakcie zabiegu wywinie powiekę, wytnie część spojówki i mały pomocniczy mięsień (mięsień Müllera), który zszyje z dźwigaczem. Dzięki temu dojdzie do skrócenia i redukcji ptozy.

Przebieg linii cięć

Zastosowanie aponeurozy m. levator palpebrae (mięśnia dźwigacza powieki) – Sposób leczenia ptozy większej niż 2mm, z zachowaną funkcją mięśnia dźwigacza powieki. Chirurg w trakcie zabiegu ułoży w fałdy ścięgno mięśnia dźwigacza powieki na drobną chrząstkę, która wzmocni powiekę górną.

Resekcja musculus levator palpebrae (mięśnia dźwigacza powieki) – Sposób leczenia średniej ptozy z nie funkcjonującym mięsniem dźwigacza powieki. Chirurg może zdecydować się na przeprowadzenie zabiegu metodą dostępu przez skórę (metoda Tens) lub dostępu wewnętrzną stroną powieki (konwencjonalnie). Jeżeli wybierze pierwszą metodę, prowadzi cięcie w naturalnych załamaniach skóry , tak aby powstała w wyniku tego blizna była jak najmniej widoczna. Potem wytnie część mięśnia a pozostałe części zszyje.

Zawieszenie powieki górnej na m. czołowym – Sposób leczenia nie funkcjonującego mięśnia dźwigacza lub ciężkiej ptozy. Chirurg wykona dwa krótkie cięcia pod rzęsami górnej powieki i dwa cięcia nad brwiami. Przy pomocy delikatnych instrumentów, wytworzy tunel między otworami na powiece i na czole, i przeciągnie nimi powięź cienką sztuczną lub z ciała własnego(wytrzymałą i elastyczną otoczkę mięśnia). Pacjent po tej operacji zamyka i otwiera powiekę przy pomocy mięśnia czołowego. Podczas rehabilitacji, właśnie w ten sposób uczy się panować nad powieką.

Przepukliny tłuszczowe, opuchnięte powieki, silnie rozwinięty mięsień okrężny oka –  W trakcie operacji na powiekach górnych robi się cięcie, a wtedy powstała blizna, prowadzona jest w ten sposób aby była schowana w naturalnych bruzdach skórnych powieki. Dzięki temu chirurg łatwiej dostaje się pod skórę. Po usunięciu przepuklin tłuszczowych dociera do mięśnia. Nie często wykonuje się redukcję włókien mięśniowych, tylko w przypadku gdy mięsień jest silnie rozbudowany. Poprzez rozcięcie mięśnia, natrafi chirurg na przegrodę więzadłową, która oddziela gałkę oczną (część miejsca w czaszce, w którym umieszczona jest gałka oczna – bulbus oculi) od jej zewnętrznej części i jednocześnie zapobiega infekcji we wnętrzu gałki. Poprzez nacięcie tej przeszkody, może chirurg usunąć tłuszcz, który wypadł za gałkę oczną. Jeszcze lepszy efekt można osiągnąć, o ile chirurg lekko naciśnie na gałkę oczną. Na koniec operacji, chirurg zszyje mięśnie. Nie trzeba szyć przegrody więzadłowej. Podczas zabiegu, po poprzednimwyznaczeniu i naszkicowaniu, zostaje usunięty nadmiar skóry, a chirurg musi uważać aby nie usunął zbyt dużo skóry powieki, ponieważ potem by się niedomykała.

Operacja powieki dolnej

Wskazania do operacji powiek dolnych są takie same jak w przypadku operacji powiek górnych. Można je operować na dwa dostępne sposoby. Przy użyciu pierwszej metody chirurg dokonuje cięcia 2mm pod rzęsami(ang. subciliar incision), a w czasie drugiej jest cięcie wykonane laserem od spojówkowej strony powieki (konwencjonalny sposób dostępu). Sposób dostępu jest podobny jak przy plastyce powieki górnej. Celem także jest usynięcie nadmiaru skóry i tłuszczu. Przy dostępie konwencjonalnym często używa się przykrywki na rogówkę i luźnej wstawki do powieki oka, aby podczas ekstrakcji tłuszczu w znieczuleniu miejscowym, pacjent nie czuł się nieprzyjemnie. Zaletą tego rodzaju metody, są głównie niewidoczne blizny. Metody te ale częściej powodują komplikacje podczas których powieki wywijają się od gałki (ektropium).

Bleferoplastyka może być uzupełniona operacją poprawiającą szerokość szpary powiekowej oka, wysokość kątów oczu lub ich równomierność (kantopexie, kantoplastyka).

Kantopexie: Jest to operacja zewnętrznego kątka oka, której celem jest napięcie go. Zabieg ten uzupełnia blefaroplastykę i można przeprowadzić go wykorzystując te same cięcia. Chirurg przy pomocy specjalnego szwu umocni więzadło zewnetrznego kącika do więzadła kryjącego część czaszki(periosteum-okostna).

Kantoplastyka: Jest to operacja podobna Kantopexie, dlatego często te nazwy naukowe są ze sobą mylone. Przy Kantoplastyce dochodzi do rozluźnienia więzadła zewnętrznego (bocznego) kącika oka. Następnie chirurg więzadło przemieści i przyszyje do okostnej. W ten sposób zmieni się kształt szpary oka. Także i ta operacja jest uzupełnieniem całej blefaroplastyki. Po operacji najczęściej są stosowane okłady i łagodne elastyczne kompresy. Istnieją nowe metody leczenia podczas, których nadmiar tłuszczu nie jest usuwany ale formowany na potrzebny kształt. Dzięki tej metodzie udało się zapobiec, często wyraźniejszym kręgom pod oczami, powstałych po blefaroplastyce.Niekiedy, w związku z wyraźnymi kręgami pod oczami, poleca się karboksyterapię. Więcej na temat tych metod możesz znaleźć w artykułach: „Karboksyterapia”, i „Jak poradzić sobie z workami tłuszczowymi i podkrążonymi oczami”.

W niektórych przypadkach blefaroplastyka nie jest wskazana. Dzieje się tak głównie wtedy jeśli oczy wytwarzają mało łez, lub jeśli wdała się infekcja. Jeśli jest skóra zbyt krótka lub jeżeli pacjent cierpi na lagophthalmus (niedomykalność szpary powiekowej).

Po operacji powiek oczu

Przed powrotem do domu, będziesz dokładnie poinformowany na temat opieki pooperacyjnej i ewentualnie otrzymasz leki przeciw bólowe. Zaleca się spać z uniesioną głową. Minimalnie przez tydzień ograniczyć aktywność fizyczną, która wywołuje podnoszenie ciśnienia krwi, co jest po operacji nieporządane. W pierwszych dniach po operacji powieku będą mniej lub bardziej nabrzmiałe i mogą się także pojawić drobne siniaki, głównie w okolicach dolnych powiek. Istnieje wiele preparatów, które łagodzą wystepujące siniaki i opuchlizny w ten sposób przyspieszając rekonwalescencję. Poleca się lek Wobenzyn, który zmiejsza opuchlizny. Naljepiej jest zacząć go używać na drugi lub trzeci dzień po operacji, i to 3razy dziennie. Chodzi tu wszak o leczenie wspomagające, bez którego stan i tak sam się zlepszy. Podobne funkcje spełnia także maść Auriderm, którą się smaruje powieki 2 razy dziennie, po operacji, a najlepiej jest zacząć ją stosować 10 dni przed planowanym zabiegiem. Istnieje bardzo dużo preparatów o podobnym działaniu, dlatego dobrze jest konsultować ich stosowanie z lekarzem. Po operacji oczy mogą być wrażliwe na światło i bardziej łzawić. Dlatego poleca się w okresie pooperacyjnym noszenie okularów słonecznych. Większość ludzi już po kilku dniach jest w stanie czytać i wykonywać codzienne czynności.

Najpóźniej dziesięć dni po operacji, w zależności od sposobu zaszycia skóry, szwy zostaną usunięte. Najbardziej wyraźna opuchlizna zniknie po stosowaniu specjalnych okładów, już w ciągu pierwszych dni pooperacyjnych. Większość klientów po 7-10 dniach wraca znów do pracy.

Komplikacje

Blizny końcowe

Jeżeli zdecydujesz się na zabieg powiek oczu, musisz wiedzieć wszystko o ewentualnych komplikacjach, które mogą nastąpić podczas tej operacji. Jedną z nich jest odruch oczno-sercowy, spowodowanym ciśnieniem działającym na gałkę oczną. Przejawia się jako spadek ciśnienia krwi i pulsu. Stan ten może być bardzo poważny, ale w większości przypadków chodzi tylko o mały spadek ciśnienia. Niekiedy spotykamy się z rozstępowaniem się ran, powstałych po usunięciu szwów.Do najważniejszych komplikacji należy tzw. ektropium.  Oznacza to stan, w którym dochodzi do odwrócenia powieki lub gdy spojówka odstaje od oka . Pacjent pernamentnie łzawi a skóra w okolicy oka ciągle jest wilgotna i podrażniona. Człowiek ma uczucie jakby coś wpadło mu do oka. Potem oko jest przeczólone i podatne na zakażenia. Ektropium pojawia się już wcześnie po operacji, w wyniku powstałego obrzęku, wtedy to ektropium jest tymczasowe a wchłanianie tego obrzęku powoduje, że stan ten się polepsza. Trwałą wadę ektropium, wywołuje odbiór zbyt dużej części skóry lub komplikacje związane z głębokimi bliznami w okolicy mięśnia i więzadła.

Terapia: Nie jest ona łatwa.Jeżeli ektropia jest wywołana nadmiernym usunięciem skóry , mięśnia lub tłuszczu, a zostanie to zauważone jeszcze w czasie operacji, poleca się natychmiast wykonać transplantację usuniętej skóry. Jeżeli po operacji wymaga tego stan pacjenta, zostaje mu na miejsce odebranej skóry, przeszczepiona skóra z małżowiny usznej. W ramach konserwatywnej terapii poleca się masaż ciśnieniowy i zawieszanie powieki. Niekiedy jest i przeprowadzana chirurgiczna metoda kantopexie (umocnienie zewnętrznej powieki).

Następną z możliwych i ważnych komplikacji jest zespół suchego oka.

Terapia: Leczy się konserwatywną metodą, za pomocą podawania sztucznych łez w kropelkach.

Często także występuje Lagophthalmus. Objawia się jako niedomykalność szpary powiekowej, zauważyć to można głównie podczas snu.

Terapia: Leczenie jest konserwatywne,ponieważ w większości przypadków dochodzi do wyleczenia bez ingerencji lekarza. Chodzi o to aby oko za bardzo nie wyschło. Dlatego używa się sztucznych łez w kropelkach a na noc stosuje się maść. Nieraz dobrze jest zakleć powieki wilgotnym plastrem. Leczenie chirurgiczne jest wyjątkiem w tym przypadku.

Obrzęki i hematomy(krwiaki) powodują pooperacyjną ptozę, która wraz ze zmniejszeniem opuchlizn ustąpi w ciągu kilku dni. Niekiedy podczas operacji może dojść do zranienia mięśnia dźwigacza powieki lub jego unerwienia,a to powoduje już ptozę trwałą.

Terapia: Skuteczną terapią jest chirurgiczny zabieg jak przy zawieszeniu powieki górnej na m. czołowym, o którym jest mowa przy opisie terapii ptozy wrodzonej.

Bardzo rzdko spotykanym rodzajem komplikacji, są wyraźne blizny, przez które dochodzi do pomnożenia więzadła. Jeżeli już taką bliznę masz na ciele, skonsultuj to z lekarzem już podczaj pierwszej wizyty.

Na bieżąco spotykamy się z hiperpigmentacji ( wyraźniejsze przebarwienia) operowanych części ciała.

Terapia: Jeżeli jest hiperpigmentacja bardzo wyraźna, możliwe jest korygowanie jej za pomocą lasera, ale nie wcześniej jak pół roku po operacji.

Do bardzo częstych komplikacji, które nie są zbyt poważne, należą prosaki (łac. milia) Chodzi o drobne grudki, barwy białej, zlokalizowany w bliznach. Powstają poprzez nadmierne rogowacenie i zamykanie drobnych gruczołów łojowych skóry.

Asymetria szpar powiekowych, nie musi wiązać się z operacją. Jeżeli pacjent przed operacją nie miał asymetrii, chodzi najprawdopodobniej o niesymetryczne odebranie tłuszczowych elementów.

Terapia: Stan ten leczy się reoperacją .

Często stan po operacji komplikują infekcje, które zazwyczaj mają bardzo lekki przebieg.

Bardzo rzadko występuje ślepota pooperacyjna. Ta jest spowodowana krwawieniem za gałką oczną. Wylew krwi przyczynia się do obumarcia siatkówki oka. Oznaki takiego krwawienia są niewidoczne, chodzi o ciśnienie w oku, ból, a na dotyk twardą gałkę oczną.

Terapia: Jest bardzo trudna. Głównym celem jest zatrzymanie krwawienia i rewizja oczodołu i równocześnie odssanie wylewu krwi. Utratę krwi uzupełnia się za pomocą infuzji i podawania kortykoidów.

Sposób finansowania

Pacjent może zażądać o pokrycie kosztów operacji, jeżeli jest ona przeprowadzona w placówce , która ma podpisaną umowę z kasą chorych. Niestety większość chirurgow plastycznych nie posiada takiej umowy. Rekompensowane są operacje wrodzonej ptozy, nawisów skórnych , worków pod oczami, które ograniczają zdolność widzenia. Pacjent tej rekompensowanej operacji może poddać się na oddziale okulistycznym.

Czego można oczekiwać po operacji?

W ciągu pierwszych tygodni blizny, które są bardzo delikatne i niewidoczne mogą być lekko zaróżowione. Z upływem czasu, zupełnie zmienią barwę i staną się niewidoczne dla oka laika. W większości przypadków operacji powiek nie trzeba powtarzać. Trwały efekt zabiegu jest sprawą indywidualną, zależy od sposobu odżywiania się i od rodzaju skóry. Niekiedy po 8 – 10 latach dochodzi do nowego uwypuklenia tłuszczu i jest konieczna reoperacja, podczas której chirurg wykorzysta te same miejsca cięć. Dostęp jest wtedy łatwiejszy niż podczas pierwszej operacji.