Plastyczna operacja powiek (Blepharoplastyka)

To oczywista oczywistość – oczy starzeją się najszybciej. Skóra w tym miejscu jest bardzo cienka i pozbawiona gruczołów łojowych. W związku z tym zmarszczki widać tu najszybciej. Dodatkowo, wraz z upływem czasu skóra powiek wiotczeje i pojawia się jej nadmiar.

Nadmiarowi skóry powiek może też towarzyszyć również opadnięcie jednej lub obu powiek. Brzeg powieki przesłania wtedy część źrenicy, co jest istotną przyczyną pogorszenia widzenia. Tutaj już nie chodzi tylko o to, że trudno nałożyć makijaż, bo skóra się fałduje, a cień do powiek roluje, ale zwisająca skóra często przesłania pole widzenia.

W przypadku dolnych powiek mogą również pojawić się przepukliny tłuszczowe, popularnie nazywane „workami pod oczami“. Jest to problem nie tylko estetyczny, ale i zdrowotny. Operacja plastyczna powiek umożliwia pozbycie się powyższych problemów.

Przepukliny tłuszczowe

Istnieją również inne, typowo estetyczne defekty okolicy powiek, które nie wymagają leczenia chirurgicznego. Są to:

• cienie pod oczami, kóre można korygować wykonując zabiegi małoinwazyjne, jak karboksyterapia
• zmarszczki wokół oczu, tzw. „kurze łapki“, które można skorygować podając preparaty takie jak toksyna butulinowa, botoks

Na czym polega korekcja powiek, tzw. blefaroplastyka?

Blefaroplastyka najczęściej rozwiązuje problem nadmiaru skóry i widocznych przepuklin tłuszczowych. Chirurg podczas zabiegu usuwa nadmiar skóry, odpowiedną część mięśnia okrężnego oka i przepukliny tłuszczowe. Dzięki temu zabiegowi uzyskamy efekt spojrzenia odmłodzonego o kilka-kilkanaście lat. Dzięki wycięciu nadprogramowej skóry na powiekach oko staje się bardziej „otwarte“, a twarz wygląda na wypoczętą, a nie zmęczoną.

Pacjent może poddać się zabiegowi korekty powiek górnych, dolnych, lub obu jednocześnie. Jeżeli problem dotyczy powiek górnych, zabieg przeprowadza się klasycznie, z dostępu z zewnątrz, planując cięcie na skórze tak, aby późniejsza blizna była ulokowana w miejscu normalnej bruzdy, czyli około 1 cm ponad rzęsami.

Powieki dolne moga być zoperowane na dwa sposoby. W metodzie klasycznej poprzez cięcie tuż poniżej brzegu rzęsowego dolnej powieki, lub – w metodzie przezspojówkowej – poprzez cięcie od wewnątrz. Metoda przezspojówkowa nie pozostawia widocznej blizny, ale ma swoje ograniczenia. Nie daje ona możliwości usunięcia nadmiaru skóry, a jedynie pozwala na skorygowanie przepuklin tłuszczowych.

Korekcja plastyczna powiek może być przeprowadzona również jednocześnie z innymi operacjami w obszarze twarzy, jak lifting twarzy, lifting czoła, modelowanie policzków tkanką tłuszczową, przeszczep włosów, lifting ust.

Kompleksowe podejście do korekcji okolicy oka daje najlepsze rezultaty.

Korekcja powiek - konsultacja przed zabiegiem

Jak przy każdym zabiegu chirurgicznym, również w przypadku plastyki powiek bardzo ważna jest wcześniejsza konsultacja z lekarzem.

Owszem, można dokonać wstępnej oceny problemu na podstawie przesłanych mailowo zdjęć, ale nie obejdzie się bez rozmowy z lekarzem i badania lekarskiego. Istnieją sytuacje zdrowotne lub dodatkowe okoliczności, które mogą uniemożliwić przeprowadzenie zabiegu.

Dlatego konieczna jest szczera rozmowa na temat powodów, dla których chcesz poddać się operacji, a także indywdualna ocena odnośnie spodziewanego efektu po zabiegu. Pacjent musi być też świadomy wszelkich ryzyk związanych z zaplanowanym zabiegiem, nawet jeżeli występują one znikomo rzadko. Ostatecznie zgoda operacyjna, którą pacjent może przeczytać z odpowiednio długim wyprzedzeniem, może rozwiać ostateczne wątpliwości i wiele wyjaśnić.

Przygotowując się do zabiegu plastyki powiek należy mieć na uwadze, aby nie spożywać produktów mających negatywny wpływ na krzepnięcie krwi. Należą do nich m.in.: imbir, żeńszeń, preparaty z czosnku, itp.

Przez dwa tygodnie przed zabiegiem nie należy przyjmować niesterydowych leków przeciwzapalnych. Listę wszystkich leków oraz suplementów, których należy unikać, pacjent powinien otrzymać podczas konsultacji.

Warunkiem niezbędnym do przeprowadzenia zabiegu jest dobry ogólny stan zdrowia pacjenta. W przypadku występowania chorób towarzyszących, jak np. nadciśnienie tętnicze lub choroby tarczycy ważne jest regularne przyjmowanie leków.

Blefaroplastyka - badania przed operacją

Niezależnie od rodzaju znieczulenia, ważne jest wykonanie przed zabiegiem badania krwi. Wyniki muszą być prawidłowe w zakresie morfologii i układu krzepnięcia. Zawsze dodatkowo zalecane jest badanie w kierunku WZWB, WZWC oraz HIV.

W przypadku, gdy zaplanowany zabieg ma być przeprowadzony w narkozie, ważne jest, aby dotatkowo wykonać badanie EKG oraz badania krwi w nieco szerszym zakresie.

Jeżeli podczas kosultacji z chirurgiem plastykiem przed operacją powiek okaże się, że zabieg wiąże się z większym ryzykiem lub pojawiły się wątpliwości dotyczące zdrowia oczu, może być konieczna dodatkowa konsultacja okulistyczna.

Badanie okulistyczne określi ostrość wzroku, pole widzenia, ciśnienie śródgałkowe. Odpowiednie testy wykluczą występowanie zespołu suchego oka.

W przypadku opadnięcia powiek należy koniecznie rozpoznać przyczynę tego stanu poprzez właściwe badanie podmiotowe i nierzadko dodatkową konsultacje neurologiczną. Należy wykluczyć np. miastenię (autoimmunologoczną chorobę charakteryzującą się nużliwością mięśni, której objawem mogą być opadające powieki).

W badaniu fizykalnym standardowo ocenia się funkcję dźwigacza powieki górnej. Lekarz wywija powiekę górną pacjenta patrzącego w górę. Jeśli dźwigacz działa sprawnie, powieka wraca na swoje miejsce. Za pomocą drugiego testu obserwujemy podnoszenie powieki przy wyłączeniu funkcji mięśnia czołowego.

Podczas badania chirurg ocenia również różne właściwości oka:

Wysokość szpary powiekowej - pomiar w najszerszym miejscu pomiędzy brzegami rzęsowymi obu powiek. Jeżeli ta odległośc jest mniejsza niż 10 mm, szpara powiekowa jest zwężona.

MRD1 (marginal reflex distance) : Odległość między środkiem źrenicy a środkiem brzegu rzęsowego powieki górnej.

MRD2 (marginal reflex distance): Odległość między źrenicą a powieką dolną.

Obie te odległości powinny być większe niż 4mm. Suma MRD1 i MRD2 jest równa szerokości szpary powiekowej i u osób zdrowych wynosi około 10 mm.

Pomiar MRD wzostał wprowadzony w celu uwzględnienia wpływu wrodzonych i nabytych nieprawidłowości powieki dolnej na szerokość szpary powiekowej. Umożliwia skupienie się na zaburzeniach czynności dźwigacza powieki górnej

W wyjątkowych sytuacjach chirurg zleca wykonanie tomografii CT, aby mógł wykluczyć nieprawidłowe procesy w tylnej części gałki (oczodołu).

Korekcja powiek - znieczulenie

Operacje powiek najczęściej przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym. Wtedy przychodząc na zabieg można być po lekkim posiłku. Nie należy tylko pić kawy. Znieczulenie miejscowe w postaci zastrzyku do powieki zostaje podane  podskórnie. Najczęściej jest to ksylokaina z niewielkim dodatkiem adrenaliny. Po zabiegu w znieczuleniu miejscowym pacjent może opuścic klinikę po jednogodzinnej obserwacji i pod opieką innej osoby wrócić do domu.

W przypadku narkozy, jeżeli zabieg jest przeprowadzany z udziałem anestezjologa, do zabiegu należy się odpowiednio przygotować. Przez 6 godzin przed zabiegiem nie należy spożywać posiłków oraz przez 3 godziny nie należy pić wody. Po zabiegu pacjent wymaga przynajmniej 6 godzin obserwacji, a w praktyce najczęściej jest tak, że dopiero dnia następnego opuszcza klinikę i pod opieka osoby towarzyszącej udaje się do domu.

Operacja powiek górnych - wskazania

Operację powiek górnych przeprowadza się najczęściej w sytuacji, gdy występuje:

• nadmiar skóry powiek (dermatochalasis)
• przepukliny tłuszczowe powiek
• przerost części mięśnia okrężnego oka
• opadnięcie powieki (blepharoptosis) - ptoza

Nadmiar skóry powiek - dermatochalasis

Nadmiar skóry powiek może być niewielkiego bądź dużego stopnia. Dokonując oceny należy zwrócić uwagę na lokalizację brwi. Nierzadko zdarza się, że nadmiar skóry powiek jest pozorny i w rzeczywistości jest spowodowany opadnięciem brwi. W takiej sytuacji odosobniona korekcja powiek mogłaby okazać się poważnym błędem. Należałoby wówczas przeprowadzić lifting brwi, który miałaby istotny wpływ na wygląd powiek i wskazałby, czy plastyka powiek jest rzeczywiście potrzebna.

Przepukliny tłuszczowe powieki górnej

W okolicy powieki górnej wyróżniamy przepuklinki przyśrodkowe, pośrednie, przedrozcięgnowe i boczne. Uzyskany dostęp chirurgiczny i nacięcie skóry daje nam możliwość ich usunięcia.

Mięsień okrężny oka

Po usunięciu przepuklin tłuszczowych dociera się do mięśni. Redukcja włókien mięśniowych jest wykonywana niezwykle rzadko, tylko w przypadku przerostu mięśni. Poprzez rozcięcie mięśnia chirurg dociera do tkanki łącznej, która oddziela oczodół od jego zewnętrznej części i jednocześnie zapobiega przenikaniu infekcji do wnętrza oczodołu. Po nacięciu tej tkanki można usunąć tłuszcz znajdujący się za gałkę oczną. Najlepszy efekt można osiągnąć, kiedy podczas tego zabiegu chirurg lekko uciśnie gałkę oczną. Na koniec operacji chirurg zszywa mięśnie.

Ptoza

Ptoza to inaczej opadanie powieki górnej, które nie jest związane z procesami starzenia. W sytuacji opadających powiek najważniejszych jest właściwe rozpoznanie przyczyny, a następnie podjęcie odpowiedniego leczenia.

Ptoza może być wadą wrodzoną lub nabytą. W większości przypadków opadnięcie powiek jest nabyte i przyczyną tej choroby jest rozciągnięcie przyczepu mięśnia dźwigacza (przyczyna rozcięgnowa). W zależności od przyczyny i stopnia opadnięcia powieki można zaproponowac leczenie operacyjne:

• od wewnątrz (przezspojówkowe), plastyka w obrębie spojówki i mięśnia Mullera
• od zewnątrz (przezskórne), plastyka/ skrócenie czynnego mięśnia dźwigacza
• podwieszenie powiek do czynnego mięśnia czołowego za pomoca pasków pobranej powięzi, w sytuacji gdy mięsień dźwigacz nie działa

Często spotykamy się z tzw. pseudoptozą, kiedy sama powieka nie jest obciążona w stosunku do oka, ale jest przykryta rzęsą skórną. Pseudoptoza może powodować asymetrię twarzy, dlatego pacjent swoim wyglądem przypomina chorego z ptozą.

---

 Słowniczek pojęć - metody operowania ptozy

• Operacja Fasanella-Servata – sposób leczenia średniej ptozy do 2 mm z dobrze działającym mięśniem dźwigacza powieki. Chirurg po wywinięciu powieki skraca tarczkę i mięsień Müllera z przyległą spojówką. Szwy są usuwane po tygodniu. Dzięki temu drobnemu zabiegowi dochodzi do skrócenia powieki i redukcji ptozy.
• Plikacja (sfałdowanie) mięśnia dźwigacza powieki (musculus levator palpebrae) – sposób leczenia ptozy większej niż 2 mm z zachowaną funkcją mięśnia dźwigacza powieki, gdzie chirurg w trakcie zabiegu sfałduje rozcięgno mięśnia dźwigacza powieki zakładając szwy pomiędzy przedtarczkową częścią mięśnia okrężnego oka a przednią powierzchnią rozcięgna.
• Resekcja mięśnia dźwigacza powieki (musculus levator palpebrae) – sposób leczenia średniej ptozy z niefunkcjonującym mięśniem dźwigacza powieki. Chirurg może zdecydować się na przeprowadzenie zabiegu metodą z dostępu zewnętrznego (metoda Tens) lub z dostępu przezspojówkowego (konwencjonalnie). Jeżeli wybierze pierwszą metodę, prowadzi cięcie w naturalnych załamaniach skóry tak, aby powstała blizna była jak najmniej widoczna. Potem wytnie część mięśnia, a pozostałe części zszyje.
• Podwieszenie powieki górnej na mięśniu czołowym – sposób leczenia niefunkcjonującego mięśnia dźwigacza lub ciężkiej ptozy. Chirurg wykona dwa krótkie cięcia pod rzęsami górnej powieki i dwa cięcia nad brwiami. Przy pomocy delikatnych instrumentów, wytworzy tunel między otworami na powiece i na czole, i poprowadzi tędy powięź sztuczną lub pobraną powięź skroniową (wytrzymałą i elastyczną otoczkę mięśni). Pacjent po tej operacji zamyka i otwiera powiekę przy pomocy mięśnia czołowo-potylicznego. Podczas rehabilitacji właśnie w ten sposób uczy się panować nad powieką.

---

Operacja powieki górnej - przebieg zabiegu

Usunięcie nadmiaru skóry polega najczęściej na jej wycięciu razem z wąskim paskiem mięśnia okrężnego oka. Zabieg jest precyzyjny i linia cięć przebiega we wcześniej oznaczonym obrzarze w fałdach oka. Skóra po zabiegu zostaje zszyta cienkimi szwami i przykryta sterylnymi plastrami. Po 5-6 dniach od zabiegu szwy zostają usunięte .

Podczas plastyki powiek górnych mogą rówież zostać usunięte przepukliny tłuszczowe. Wymaga to nieco silniejszego znieczulenia i dokładnej hemostazy (zamykania naczynek). Dokładne zamknięcie naczyń występujących w obrębie tkanki tłuszczowej jest bardzo ważne. Powstania krwiaka w tej lokalizacji może grozić poważnymi konsekwencjami z utratą wzroku włącznie. Jest to wprawdzie niezmiernie rzadkie powikłanie, ale należy je mieć zawsze na uwadze.

Operacja powiek dolnych - wskazania

Wskazania do operacji powiek dolnych są takie same jak w przypadku operacji powiek górnych:

• nadmiar skóry
• przepukliny tłuszczowe, które w swojej zaawansowanej postaci prowadzą do powstania worków pod oczami.

Operacja powiek dolnych - metody

W przypadku powiek dolnych bardzo ważne jest badanie stanu napięcia i przylegania powieki dolnej do gałki ocznej, aby w przypadku stwierdzenia jej wiotkości wykonać dodatkową procedurę i zapobiec pooperacyjnemu wywinięciu powieki (ectropion).

Powieki dolne w zależności od indywidualnej sytuacji pacjenta można operować na jeden z dwóch możliwych sposobów:

• Metoda przezkórna
• Metoda przezspojówkowa

W metodzie przezskórnej, najczęściej stosowanej, po wykonaniu znieczulenia chirurg prowadzi cięcie na skórze 2 mm pod rzęsami (ang. subciliar incision). Odpreparowuje część skóry powieki, a następnie przecina mięsień okrężny oka i preparuje w warstwach głębszych, tam, gdzie zlokalizowane są przepukliny tłuszczowe. Korekcja przepuklin może polegać na usunięciu tłuszczu lub jego odpowiednim ułożeniu tak, aby wyrównać defekt i jednocześnie poprawić wygląd tzw. „doliny łez“.

W metodzie przezspojówkowej cięcie wykonywane jest od wewnątrz powieki laserem. Nie ma możliwości usunięcia nadmiaru skóry. Stąd ta metoda jest zwykle stosowana u usób młodych, które mają problem tylko z przepuklinami tłuszczowymi. Zabiegi przezspojówkowej korekcji powiek dolnych można łączyć z jednoczasową korekcja laserową napięcia skóry od zewnątrz (laser CO2), bądź pilingiem chemicznym okolicy powiek tak, aby jednocześnie w umiarkowanym stopniu spowodować poprawę napięcia skóry.

Kantopeksja i kantoplastyka

Podczas plastyki powiek dolnych, w sytuacji konieczności poprawy kształtu powieki bądź występującej wiotkości powieki dolnej, wykonywane są nierzadko dodatkowe procedury. Są to kantoplastyka lub kantopeksja. Oba zabiegi dotyczą korekcji więzadła w obrębie zewnętrznego kąta oka. Powodują zwiększenie napiecia tego więzadła, dzięki czemu oko swoim kształtem przypomina migdał, a nie jest „okrągłe“.

---

Słowniczek pojęć - kantopeksja i kantoplastyka

• Kantopeksja: Jest to operacja zewnętrznego kącika oka, której celem jest zwiększenie jego napięcia. Zabieg ten uzupełnia blefaroplastykę i można go przeprowadzić wykorzystując te same cięcia. Chirurg uwalnia dolną odnogę więzadła bocznego, skórę oraz mięsień okrężny oka od przedniej powierzchni tarczki, po czym wycina nadmiar skóry.
• Kantoplastyka: Jest to operacja podobna do kantopeksji, dlatego często te nazwy są ze sobą mylone. Przy kantoplastyce dochodzi do rozluźnienia więzadła bocznego kącika oka. Następnie chirurg więzadło przemieści i ponownie je przyszyje do okostnej zmieniając położenie zewnętrznego kąta oka. Dzięki temu zabiegowi można zmienić kształt szpary oka. Również i ta operacja jest uzupełnieniem blefaroplastyki.
  

---

Korekcja powiek dolnych - po zabiegu

Po plastyce powieki z dostępu zewnętrznego (przezskórnego) na skórę zakładane są szwy i przyklejane na wierzchu sterylne plastry. Plastry te mają głównie na celu zmniejszenie obrzęku i poprawę komfortu pacjenta podczas gojenia. Zalecane są chłodne okłady przez pierwsze dni po zabiegu.

Korekcja powiek - blizny

W ciągu pierwszych tygodni blizny, które są bardzo delikatne i niewidoczne; mogą być lekko zaróżowione. Z upływem czasu, zupełnie zmienią barwę i staną się praktycznie niewidoczne. Prowadzone są w naturalnych fałdach skóry. W przypadku korekcji powiek dolnych są na linii rzęs, a w przypadku powieki górnej w załamaniu powieki.

W korekcji powiek metodą przezspojówkową blizny nie są widoczne.

Blizny po blefaroplastyce

Blefaroplastyka - rekonwalescencja

 

 

Po plastyce powiek przydadzą ci się ciemne okulary. Zasinienia i obrzęki znikają zwykle do 2 tygodni. Dlatego warto zaplanować sobie 2 tygodnie wolnego na pełne wygojenie. Po tym czasie pacjenci zwykle wracają już do swoich normalnych zajęć.

Pierwsze dni wymagają przyjmowania delikatnych środków przeciwbólowych. Wskazane sa chłodne kompresy na powieki. Zaleca się spać z uniesioną wyżej głową.

Aktywość fizyczna typu sport/ fitness powinna być przerwana na 2 tygodnie po zabiegu, a w przypadku korekcji przepuklin tłuszczowych i kantoplastyki – na 2 miesiące.

W przypadku wyraźnych zasinień dobrze sprawdza się maść z arniką. Gojenie wtedy przebiega szybciej. Istnieje bardzo dużo preparatów o podobnym działaniu, dlatego dobrze jest konsultować ich stosowanie z lekarzem.

Po operacji oczy mogą być wrażliwe na światło i bardziej łzawić. Dlatego poleca się w okresie pooperacyjnym noszenie okularów przeciwsłonecznych. Większość pacjentów już po kilku dniach jest w stanie czytać i wykonywać codzienne czynności.

Szwy po zabiegu plastyki powiek usuwane są najczęściej po 6 – 7 dniach.

Powikłania po korekcji powiek

Podejmując decyzję o blefaroplastyce trzeba mieć pełną świadomość możliwości wystąpienia powikłań ze względu na to, że korekcja powiek jest operacją chirurgiczną.

Powikłania moga dotyczyć podanego znieczulenia, zabiegu i późniejszego gojenia. Większość pacjentów przechodzi przez zabieg  spokojnie i finalnie jest bardzo zadowolona z jego wyniku. Jednak trzeba mieć świadomość, że samo podanie znieczulenia może spowodować nagłe pogorszenie samopoczucia, zasłabnięcie, omdlenie, zaburzenia rytmu serca. Podczas zabiegu może wystąpić ból, krwawienie. Oczy po zabiegu mogą być podrażnione. Może dojść do niedomykalności powiek, powstania widocznych blizn, przebarwień skóry.

Powikłania mogą wymagać leczenia u chirurga plastyka lub leczenia okulistycznego. Zwłaszcza w sytuacji, gdy wystąpi zespół suchego oka, trwała niedomykalność powiek (lagophtalmus), pojawi się zniekształcenie czy widoczna asymetria.

Należy również wspomnieć o niezwykle rzadkim, ale dramatycznym powikłaniu, jakim jest ślepota w wyniku krwawienia wewnątrz oczodołu do przestrzeni za gałką oczną. Objawy są łatwe do rozpoznania, ponieważ w obrębie jednego oka nagle pojawia się silny obrzęk z zasinieniem, ból i uczucie rozpierania. W takiej sytuacji pacjent powinien niezwłocznie być operowany, a po opróżnieniu krwiaka zacząć przyjmować właściwe leki. Z tego powodu bardzo ważne jest, aby pacjent, który opuszcza klinikę, był w kontakcie z lekarzem, który wykonał zabieg.

Przyczyna powikłań jest różna. Może wynikać z zaburzeń procesu gojenia, bądź z zaistnienia wyjątkowej sytuacji podczas samego zabiegu. Może też wynikać z braku doświadczenia lekarza. Jak zawsze – kluczowy jest wybór właściwego specjalisty.

Infekcja po zabiegu jest sytuacją bardzo rzadką. Mimo to często w zaleceniach pooperacyjnych pojawiają się wskazania do profilaktycznego przyjmowania antybiotyku.

Po zabiegu prawie zawsze występuje obrzęk powiek, który zmniejsza się wraz z upływem czasu, znikając całkowicie w ciągu kilku tygodni. Dlatego też przyjmuje się, że ostateczny efekt zabiegu można ocenić po 2 miesiącach.

Po kliku tygodniach na przebiegu blizny moga pojawić się drobne prosaki (milia). Są to drobne grudki białego koloru. Powstają poprzez nadmierne rogowacenie i zamykanie drobnych gruczołów łojowych skóry. Prosaki usuwa sie w prosty sposób poprzez nakłucie i wyciśnięcie. Jest to drobny zabieg kosmetyczny.

---

Słowniczek pojęć - powikłania

• Ektropium - stan, w którym dochodzi do wywinięcia brzegu rzęsowego powieki lub odstawania brzegu spojówki. Oko permanentnie łzawi, jest podatne na zakażenia, a skóra w jego okolicy może być wilgotna i podrażniona. Człowiek ma uczucie, jakby coś wpadło mu do oka. Ektropium przejściowe pojawia się w wyniku obrzęku tuż po operacji. Trwałe ektropium jest powikłaniem spowodowanym wycięciem nadmiaru skóry lub  głębokimi bliznami w okolicy mięśnia i więzadła. Leczenie: Jeżeli ektropia jest spowodowana wycięciem nadmiaru skóry, mięśnia lub tłuszczu i zostanie to zauważone jeszcze w czasie operacji, należy natychmiast wykonać transplantację usuniętej skóry. Jeżeli ektropia pojawi się u pacjenta po zabiegu, można w ramach konserwatywnej terapii wykonywać masaż usickowy i podciąganie powieki, ale często najlepszym rozwiązaniem jest powtórna korekcja chirurgiczna, która przywróci powiekom prawidłowy stan anatomiczny. Czasami stosuje się kantopeksję.
• Zespół suchego oka - stan, kiedy brakuje odpowiedniego nawilżenia oka. Łzy się nie wytwarzają lub są słabej jakości. Oczy są zaczerwienione, pieką i bolą, są wrażliwe na światło, mogą wystąpić zaburzenia widzenia.  Leczenie: Podawane są sztuczne łzy w kropelkach lub żelu.
• Lagophthalmus - niedomykalność szpary powiekowej, zauważalna głównie podczas snu. Leczenie: W większości przypadków dochodzi do wyleczenia bez ingerencji lekarza. Ważne jest, aby oko za bardzo nie wyschło. Dlatego używa się sztucznych łez w kropelkach, a na noc stosuje się maść. Czasami można zakleić powieki wilgotnym plastrem. Leczenie chirurgiczne jest wyjątkiem.
• Pooperacyjna ptoza - opadanie powieki, które ustępuje wraz ze zmniejszającym się obrzękiem. Niekiedy podczas operacji może dojść do zranienia mięśnia dźwigacza powieki lub jego unerwienia, co spowoduje ptozę trwałą. Leczenie: Skuteczną terapią trwałej ptozy jest chirurgiczny zabieg, o którym jest mowa w rozdziale Ptoza.
• Hiperpigmentacjia - wyraźniejsze przebarwienia operowanej okolicy Leczenie: Jeżeli jest hiperpigmentacja bardzo widoczna, możliwe jest jej skorygowanie za pomocą lasera, ale nie wcześniej niż po upływie pół roku od operacji.
• Prosaki (milia) - drobne grudki białego koloru, zlokalizowane na bliznach. Powstają poprzez nadmierne rogowacenie i zamykanie drobnych gruczołów łojowych skóry. Leczenie:  Jest łatwe, prosaki są przekłuwane, a ich zawartość zostaje wyciśnięta. Jeżeli prosaki powracają, konieczne może być ich wycięcie.
• Asymetria szpar powiekowych - jeżeli pacjent przed operacją nie miał asymetrii, chodzi najprawdopodobniej o niesymetryczne odebranie elementów tłuszczowych. Leczenie: Stan ten leczy się poprzez reoperację.

---

Sposób finansowania

Korekcja powiek w zależności od przyczyny i zasadności zabiegu może być finansowana ze środków publicznych i wtedy przeprowadzana jest w szpitalu państwowym.

W większości przypadków pacjenci korzystaja z pomocy chirurgów plastyków biegłych w operacjach również natury estetycznej. Zwykle pracują oni w swoich prywatnych ośrodkach i wykonują dość często tego rodzaju zabiegi.

Korekcja powiek - efekty zabiegu

W ciągu pierwszych tygodni blizny, które są bardzo delikatne i niewidoczne, mogą być lekko zaróżowione. Z upływem czasu zupełnie zmienią barwę i staną się praktycznie niewidoczne.

W większości przypadków operacji powiek nie trzeba powtarzać.

Trwały efekt zabiegu jest sprawą indywidualną, zależy od stabilości masy ciała, rodzaju skóry, uwarunkowań genetycznych. Przepukliny tłuszczowe moga nawracać, zwykle dzieje się to po kilku latach. Wtedy zabieg można wykonac ponownie.